Wat betekent trouwen met ‘scheiding van goederen’?
25 juni 2018
Toekomstige huwelijkspartners zijn niet verplicht om te trouwen met een huwelijkscontract, maar in sommige gevallen kan trouwen met ‘scheiding van goederen’ de echtgenoten juist beschermen. Een bewuste keuze maken met kennis van de voordelen en nadelen van dit stelsel is hierbij cruciaal. Bij een huwelijk met scheiding van goederen is kiezen echter niet altijd verliezen, want heel veel financiële gevolgen van dit huwelijksvermogensstelsel kunnen de huwelijkspartners zélf temperen en corrigeren waar nodig.
Trouwen huwelijkspartners zonder contract, dan vallen zij automatisch onder het wettelijk gemeenschapsstelsel. Het wettelijk stelsel houdt in dat dat de partners elk hun eigen vermogen behouden (met hun eigen goederen dat ze voor het huwelijk al hadden, hun verkregen schenkingen en erfenissen), maar dat er ook een gemeenschappelijk stelsel bestaat waarin zowel de gemeenschappelijk goederen (en schulden), alle goederen waarvan niet kan bewezen worden dat ze eigendom zijn van één van de echtgenoten én alle inkomsten van de partners in zitten. Zelfs al ontvangen de huwelijkspartners dus hun loon op hun eigen rekening, op het moment dat het huwelijksvermogensstelsel ‘ontbonden’ wordt (lees bij een overlijden of een echtscheiding), zullen de inkomsten als ‘gemeenschappelijk’ worden beschouwd.
Sommige koppels kunnen zich perfect vinden in deze regeling, andere koppels zien de zaken liever anders verlopen en willen géén gemeenschappelijk vermogen uitbouwen. Ze willen elk hun eigen vermogen, dat zij autonoom besturen. Ze kiezen dan om een huwelijkscontract op te stellen om gehuwd te zijn onder het stelsel van ‘scheiding van goederen’. Gebrek aan solidariteit? Niet helemaal. Trouwen met een scheiding van goederen kan echtgenoten in bepaalde gevallen juist beschermen. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn als één van de partners een zelfstandige activiteit uitoefent waarbij de kans op het aangaan van professionele schulden reëel is. Om te vermijden dat ook de goederen van zijn huwelijkspartner aangesproken zouden worden, kiezen ze om alles gescheiden te houden. Een gemeenschappelijk vermogen is voor professionele schuldeisers immers ook een mogelijk onderpand. Soms is de keuze om te werken met een stelsel van scheiding van goederen niet werk-gerelateerd. Huwelijkspartners die elk al kinderen hebben uit een vorige relatie bijvoorbeeld, of een grote financiële zelfstandigheid willen en niet meteen nood hebben aan een ‘gemeenschappelijk’ vermogen, kunnen perfect bewust kiezen om de zaken gescheiden te houden.
Bovendien zijn de gevolgen van een huwelijk met scheiding van goederen niet helemaal zwart-wit, bepaalde aspecten van hun vermogen kunnen de partners zélf nuanceren en door de notaris laten corrigeren om mogelijke, onredelijke gevolgen van hun vermogensrechtelijke regeling op te vangen. Autonomie over hun vermogen is door de huwelijkspartners immers vaak gewenst, maar daarom willen ze nog niet hun vermogensrechtelijke bescherming ten opzichte van elkaar terugschroeven. Door bepaalde clausules in te voeren kunnen echtgenoten hun autonomie tijdens het huwelijk behouden (ook ten opzichte van eventuele schuldeisers), maar toch bepaalde verrekeningen laten plaatsvinden tussen hun vermogens wanneer hun huwelijk beëindigd wordt (de zogenaamde ‘verrekenbedingen’). Concreet: als één van de partners jaren thuis blijft voor de kinderen, terwijl de andere partner zijn persoonlijk vermogen vergroot door jaren professioneel actief te zijn, hoeft dat niet te leiden tot onrechtvaardige gevolgen op het einde van de rit. De economisch zwakkere huwelijksvermogenspartner zal met zo’n clausule niet met lege handen achterblijven.
Wil je meer informatie over de voordelen van een huwelijkscontract? Aarzel niet om een notariskantoor aan te spreken.
Bron: Koninklijke Federatie van het Belgisch Notariaat