Ik woon al jaren samen met mijn partner en haar kinderen, die ik ondertussen als mijn eigen kinderen beschouw.

Moet ik iets regelen als ik ze iets wil nalaten na mijn overlijden?

Stiefkinderen worden door de wet niet als rechtstreekse erfgenamen beschouwd, hoelang ze ook gewoond hebben bij de overledene of hoe sterk het gezinsgevoel ook was. Dit betekent niet dat ze niet kunnen erven. Er zijn verschillende manieren om iets na te laten aan stiefkinderen, maar een notariële tussenkomst zal meestal noodzakelijk zijn.

In een testament kan de stiefouder kiezen om één of meer goederen of een bepaald erfdeel te legateren aan zijn stiefkind. Hij kan evenwel niet onbeperkt nalaten aan zijn stiefkind: de reservataire erfgenamen (de kinderen, de echtgeno(o)te en soms de ouders) mogen niet benadeeld worden. Zij blijven altijd recht hebben op een voorbehouden deel.

Fiscaal gezien hoeft het stiefkind zich geen zorgen te maken. In principe worden “derden” zwaar belast wanneer ze erven via een testament, maar dit geldt niet voor stiefkinderen. Zij worden belast zoals de personen in rechte lijn.

Een ander “voordeel” van een testament is dat het herroepbaar is. Als de band tussen de stiefouder en het stiefkind doorheen de jaren verslechtert, kan de stiefouder toch het erfrecht teniet doen door het testament te wijzigen.

Je kan je stiefkind ook laten erven door het als begunstigde aan te duiden in een levensverzekering. Ook hier geldt echter de regel dat de reservataire erfgenamen niet benadeeld mogen worden.

Een oplossing die een stuk verder gaat, is adoptie. Een stiefouder kan kiezen om zijn stiefkind te adopteren, waardoor hij gelijkgesteld wordt met een natuurlijk kind. Hij krijgt dan een rechtstreeks erfrecht. Let op, adoptie brengt natuurlijk meer gevolgen teweeg dan louter het ontstaan van erfrechten. Bij een adoptie ontstaat er een ouderlijke band met alle rechten en plichten die ermee gepaard gaan. Die ouderlijke band blijft bestaan, zelfs indien de “stiefouder” en zijn partner uit elkaar zouden gaan…