Elke ouder behoudt zijn ouderlijk gezag ten opzichte van zijn kinderen. Of je feitelijk samenwoonde met je ex, wettelijk samenwoonde of getrouwd was maakt hier niet uit. Ook na een relatiebreuk moeten ouders blijven bijdragen in de opvoedingskosten van hun kinderen.
Na een breuk moeten ouders afspraken maken over het verblijf en de bijdragen voor hun kind. De wet zegt dat elke ouder moet bijdragen volgens zijn of haar mogelijkheden. In de praktijk betekent dit vaak dat de ouder met het hoogste inkomen een alimentatie betaalt aan zijn ex-partner. Zelfs al wonen de kinderen niet volledig bij hem of haar.
Ouders kiezen zelf hoe ze het verblijf van de kinderen regelen. De kinderen kunnen bijvoorbeeld voor helft bij hun ene ouder wonen en de andere helft bij hun andere ouder. Dit systeem noemen we co-ouderschap. Maar een andere regeling is evengoed mogelijk. Zo kunnen ouders een vaste dag in de week afspreken dat het kind naar zijn andere ouder gaat. Ook weekends en vakanties kunnen vrij verdeeld worden. Het kan ook zijn dat een kind volledig ten laste is van één van de ouders.
Ouders met kinderen ten laste betalen minder belastingen dankzij een verhoging (toeslag) van de belastingvrije som. Daardoor ontsnapt een groter deel van het inkomen aan belastingen. Er bestaat ook zoiets als “fiscaal co-ouderschap”. Fiscaal gezien is het kind dan volledig ten laste van één van de ouders, maar in de praktijk staat de ouder die geniet van de toeslag de helft van de verhoging van de belastingvrije som af aan de andere.
De ouders die onderhoudsgeld betaalt aan de andere ouder, kan dat onder bepaalde voorwaarden inbrengen en een deel recupereren via de belastingaangifte. Zowel ‘gewone’ als ‘buitengewone’ kosten mogen fiscaal worden ingebracht. Opgelet, de belastingaftrek van onderhoudsgeld kan je niet combineren met het belastingvoordeel voor kinderen ten laste.
